Türk Hemşireler Derneği Genel Lideri Özbaş, hemşirelerin pandemi periyodundaki çalışmalarıyla ilgili açıklama yaptı. Özbaş, pandeminin kendileri için tarihi bir müddetç olduğunu belirterek, “Pandeminin birinci başladığı yıl aslında Dünya Hemşireler Yılı’ydı ve pandeminin patlamasıyla birlikte bütün dünya hemşirelerin değerini gördü. bir fazlaca meslektaşımızı kaybettik, epey meslektaşımız enfekte oldu lakin dünyada sıhhatin yükünü hemşireler omuzladı diyebilirim” dedi.
‘Bizim için ağır bir sorumluluktu’
Özbaş, pandemi periyodunda biroldukca şiddetli hayat öyküsüne tanıklık ettiklerini kaydederek şunları söylemiş oldu:
“Bu periyot, hemşirelerin özveri kıssalarının olduğu, kahramanlık öykülerinin olduğu, muvaffakiyet öykülerinin olduğu lakin bir taraftan da bedelsiz hissettikleri, tükendikleri ve artık devam edemeyecek noktaya geldikleri tecrübelerle dolu. Çok fazla kayıp yaşadık, hastalarımızı kaybettik, kendi yakınlarımızı kaybettik ve bu biçimde bir müddetçte toplumu zorlayan ve direkt etkileyen bir müddetç oldu. Hem onların tecrübelerine tanıklık etmek birebir vakitte bu süreçte etkin rol alan şahıslar olmak bizim için ağır bir sorumluluktu. Fakat Türkiye’deki meslektaşlarım ismine söyleyebilirim ki bu ağır sorumluluğu meslektaşlarım fazlaca başarılı biçimde sırtladılar ve şu an şayet ülkemizde pandeminin tesirleri bu seviyede ise başta hemşireler olmak üzere bütün sıhhat çalışanlarının özverisiyle, insan üstü çalışmalarıyla, çalışma azimleriyle ve hastalarına ve topluma verdikleri bedelle bu hale geldi.”
Özbaş, şöyleki devam etti:
“Bizim kayıtlarımıza düşen datalara bakılırsa 42 hemşire meslektaşımız koronavirüsten hayatını kaybetti. Bu sayıya, başka meslek örgütlerinin bize bildirdikleri ya da meslektaşlarımızdan gelen bilgilerle ulaşabildik. Biz pandemi periyodunda meslektaşlarımızla hayli yakın alaka içerisindeydik. Çevrimiçi anket bilgileri ile onlardan daima data topladık. Ayrıyeten tüm Türkiye’den de derneğimize yaşadıkları özel durumlarla ilgili, takviyeye muhtaçlık duydukları mevzularla ilgili e-postalar geldi. Onun için bir fazlaca meslektaşımızın sıkıntılarından haberdar olabildik. Örneğin yeni doğum yapmış ancak pandemi periyodunda virüslü hastalarını bırakmamak için işine devam eden bir meslektaşımın yaşadıkları aklımda kaldı. İlçede bakılırsavlendiriliyor ve 2 saat gidip, 2 saat gelmesi gerekiyordu meskenine ve o arkadaşımız işine devam etti. Bir meslektaşımız ‘Çocuğumu annemin yanına bıraktım. 2 ay ailemin yanında kaldı ve çabucak sonrasında çocuğum gece, anne ölmeni istemiyorum diye ağlayarak, uyanmaya başladı. Onun için gidip almak zorunda kaldım. Şu an bakacak kimse yok. İş yerine getirmek zorunda kalıyorum ve hala psikolojisi düzelmedi’ diye yazan bir meslektaşım vardı.”
‘Bizim için ağır bir sorumluluktu’
Özbaş, pandemi periyodunda biroldukca şiddetli hayat öyküsüne tanıklık ettiklerini kaydederek şunları söylemiş oldu:
“Bu periyot, hemşirelerin özveri kıssalarının olduğu, kahramanlık öykülerinin olduğu, muvaffakiyet öykülerinin olduğu lakin bir taraftan da bedelsiz hissettikleri, tükendikleri ve artık devam edemeyecek noktaya geldikleri tecrübelerle dolu. Çok fazla kayıp yaşadık, hastalarımızı kaybettik, kendi yakınlarımızı kaybettik ve bu biçimde bir müddetçte toplumu zorlayan ve direkt etkileyen bir müddetç oldu. Hem onların tecrübelerine tanıklık etmek birebir vakitte bu süreçte etkin rol alan şahıslar olmak bizim için ağır bir sorumluluktu. Fakat Türkiye’deki meslektaşlarım ismine söyleyebilirim ki bu ağır sorumluluğu meslektaşlarım fazlaca başarılı biçimde sırtladılar ve şu an şayet ülkemizde pandeminin tesirleri bu seviyede ise başta hemşireler olmak üzere bütün sıhhat çalışanlarının özverisiyle, insan üstü çalışmalarıyla, çalışma azimleriyle ve hastalarına ve topluma verdikleri bedelle bu hale geldi.”
Özbaş, şöyleki devam etti:
“Bizim kayıtlarımıza düşen datalara bakılırsa 42 hemşire meslektaşımız koronavirüsten hayatını kaybetti. Bu sayıya, başka meslek örgütlerinin bize bildirdikleri ya da meslektaşlarımızdan gelen bilgilerle ulaşabildik. Biz pandemi periyodunda meslektaşlarımızla hayli yakın alaka içerisindeydik. Çevrimiçi anket bilgileri ile onlardan daima data topladık. Ayrıyeten tüm Türkiye’den de derneğimize yaşadıkları özel durumlarla ilgili, takviyeye muhtaçlık duydukları mevzularla ilgili e-postalar geldi. Onun için bir fazlaca meslektaşımızın sıkıntılarından haberdar olabildik. Örneğin yeni doğum yapmış ancak pandemi periyodunda virüslü hastalarını bırakmamak için işine devam eden bir meslektaşımın yaşadıkları aklımda kaldı. İlçede bakılırsavlendiriliyor ve 2 saat gidip, 2 saat gelmesi gerekiyordu meskenine ve o arkadaşımız işine devam etti. Bir meslektaşımız ‘Çocuğumu annemin yanına bıraktım. 2 ay ailemin yanında kaldı ve çabucak sonrasında çocuğum gece, anne ölmeni istemiyorum diye ağlayarak, uyanmaya başladı. Onun için gidip almak zorunda kaldım. Şu an bakacak kimse yok. İş yerine getirmek zorunda kalıyorum ve hala psikolojisi düzelmedi’ diye yazan bir meslektaşım vardı.”